Ne renklidir pazaryerleri

İzmir'de ailemle birlikte yaşadığım yıllarda, annemle ablam semt pazarını dolaşmaya bayılırdı. Hiç anlamazdım onları. Sebze, meyve görmenin nesi güzel derdim. Israrlarına rağmen onlara katılmazdım. Daha sonra babam emekli oldu, alışveriş görevini annemden devraldı. Baktım ki daha önce pazarın yolunu bilmeyen babamı da sardı bu aşk. Kısa zamanda oturduğumuz semtin pazarındaki satıcılar, "babamın domatescisi", "babamın meyvecisi", "babamın patatesçisi" oldular. Ben bu muhabbetten hep uzak tuttum kendimi, ta ki mutfak ve ben başbaşa kalıncaya kadar...

24 yaşımdaydım kendi hayatımı kuracağım diye bavulumu alıp evden ayrıldığımda. Kendi evim, kendi mutfağım vardı artık. Ama hiç kimse benim için alışveriş yapıp, aldıklarıyla nefis yemekler yapmıyordu. İş başa düşmüştü yani... Böyle başladı benim pazaryeri maceram. Ama attığım ilk adımdan sonra, pazaryerindeki renklerin ve kokuların büyüsünden kurtaramadım kendimi ve artık benim de bir "domatesçim", "meyvecim" ve "patatesçim" var. Pazaryeri aşkı öyle bir aşktır ki, ister başka semtte, ister şehir dışında isterseniz yurt dışında olun sizi asla bırakmaz ve her gördüğünüz yerde pazaryerine dalmış bulursunuz kendinizi.